(Δέντρο)²

Ιδρυτικός Δωρητής Εναλλακτικής Σκηνής 

Μεγάλος Χορηγός Εθνικής Λυρικής Σκηνής

Η Εθνική Λυρική Σκηνή εγκαινιάζει τη συνεργασία της με το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Καβάλας, ενισχύοντας το δίκτυο συμπράξεων με φορείς από όλη τη χώρα και στηρίζοντας τη νέα καλλιτεχνική δημιουργία. Στο πλαίσιο αυτής της ενέργειας, και μέσα από τη νέα κοινή πρωτοβουλία «Το Φεστιβάλ Φιλίππων ταξιδεύει στην Εθνική Λυρική Σκηνή», οι τέσσερις νέες παραγωγές του φετινού 68ου Φεστιβάλ Φιλίππων θα ταξιδέψουν στην Αθήνα, υπό τη σκέπη της ΕΛΣ, από τις 12 έως και τις 16 Σεπτεμβρίου 2025. Πρόκειται για παραγγελίες του θεσμού, που διοργανώνεται από το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, σε νέους δημιουργούς.

Τρεις από τις παραστάσεις – (Δέντρο)², Tο αλάθητο μιας (1) Μαργαρίτα(ς), Πέτρα + Νήμα + Καρδιά = - θα παρουσιαστούν στις 12, 13 και 14 Σεπτεμβρίου, στο παρασκήνιο της ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ, φέρνοντας το κοινό σε άμεση επαφή με site-specific δημιουργίες. Η τέταρτη παραγωγή, (Όλα)ν, όσα αφήνουμε < για ένα αύριο που δε θα ‘ρθει ποτέ…, θα παρουσιαστεί στις 15 και 16 Σεπτεμβρίου εν πλω, στη διαδρομή Πειραιάς – Αίγινα, μετατρέποντας το πλοίο σε σκηνικό χώρο και το ταξίδι σε εμπειρία.

Με έμπνευση από το έργο και τη ζωή του Χρόνη Μίσσιου, λογοτέχνη και αντιστασιακού από την Καβάλα, στον οποίο είναι αφιερωμένο το Φεστιβάλ Φιλίππων, και οδηγό την παράδοξη εξίσωση της γενναιοδωρίας 8-3=11, οι παραστάσεις αναπτύσσονται σε ανοιχτό διάλογο με τη θεματική του θεσμού, συνδέοντας τον λόγο, τη μουσική και την περφόρμανς με τον χώρο και το κοινό.

 (Δέντρο)²

Μια παράσταση εμπνευσμένη από τη ζωή και το έργο του Χρόνη Μίσσιου. Σε έναν κόσμο όπου η πραγματικότητα και η φαντασία συγχέονται, δύο νέοι άνθρωποι — ένα αγόρι και ένα κορίτσι — βρίσκονται παγιδευμένοι σε εσωτερικούς και εξωτερικούς εγκλεισμούς. Με κοινό τόπο έναν εμφύλιο πόλεμο και τον βίαιο αποκλεισμό τους σε διαφορετικές χώρες και εποχές, συζητούν, αντιπαρατίθενται και αναζητούν την ελευθερία. Μέσα από τη συζήτησή τους, διαπραγματεύονται έννοιες όπως η μνήμη, το σώμα, η ζωή, ο θάνατος και η ίδια η έννοια της ελευθερίας.

Η παράσταση αξιοποιεί δραματουργικά το νευρολογικό φαινόμενο Prisoner’s Cinema, κατά το οποίο ο εγκέφαλος, σε συνθήκες απόλυτης σκοτάδωσης και στέρησης, προβάλλει στη ρέτινα φωτεινές εικόνες, από αφηρημένα χρώματα έως ολοκληρωμένες σκηνές. Σε αυτήν την οπτική ψευδαίσθηση — μια φυγή από την επώδυνη πραγματικότητα — ξετυλίγονται κομμάτια των ζωών τους, που συγκλίνουν και αποκλίνουν, ρέοντας ανάμεσα σε παρόν και παρελθόν. Αλλά μπορεί μια τέτοια προβολή να γίνει καταφύγιο; Είναι η φαντασία δρόμος διαφυγής ή παγίδα;

Στην παράσταση ακούγονται κείμενα από τα βιβλία του Χρονή Μισσιού, καθώς και αποσπάσματα από το Resistance της Souha Bechara, σε ελεύθερη απόδοση.

*Ευχαριστούμε τον Αλέξανδρο Σταυρόπουλο για την πολύτιμη βοήθεια του