Πέτρα + Νήμα + Καρδιά =

Ιδρυτικός Δωρητής Εναλλακτικής Σκηνής 

Μεγάλος Χορηγός Εθνικής Λυρικής Σκηνής

Η Εθνική Λυρική Σκηνή εγκαινιάζει τη συνεργασία της με το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Καβάλας, ενισχύοντας το δίκτυο συμπράξεων με φορείς από όλη τη χώρα και στηρίζοντας τη νέα καλλιτεχνική δημιουργία. Στο πλαίσιο αυτής της συνεργασίας, τέσσερις νέες παραγωγές του φετινού 68ου Φεστιβάλ Φιλίππων –όλες παραγγελίες του θεσμού, που διοργανώνεται από το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, σε νέους δημιουργούς– συναντούν το αθηναϊκό κοινό και όχι μόνο. Τρεις από τις παραστάσεις θα παρουσιαστούν σε εναλλακτικούς χώρους της ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ, φέρνοντας το κοινό σε άμεση επαφή με site-specific δημιουργίες νέων καλλιτεχνών. Η τέταρτη παραγωγή θα παρουσιαστεί εν πλω, κατά τη διαδρομή Πειραιάς – Αίγινα, μετατρέποντας το πλοίο σε σκηνικό χώρο και το ταξίδι σε εμπειρία. Με έμπνευση από το έργο και τη ζωή του Χρόνη Μίσσιου, λογοτέχνη και αντιστασιακού από την Καβάλα, στον οποίο είναι αφιερωμένη η διοργάνωση του Φεστιβάλ, οι παραστάσεις αναπτύσσονται σε ανοιχτό διάλογο με τη θεματική του θεσμού, συνδέοντας τον λόγο, τη μουσική και την περφόρμανς με τον χώρο και το κοινό.

Μια σκηνική ονειροφαντασία με αφορμή το Παγγαίο. Ένα υβρίδιο σύγχρονου χορού, θεάτρου και performance, που ανασυνθέτει μύθους, έθιμα και οικολογικές αφηγήσεις της περιοχής.

Η παράσταση Πέτρα + Νήμα + Καρδιά = αντλεί υλικό από το συλλογικό φαντασιακό του Παγγαίου – τη διονυσιακή παράδοση, την παρουσία του Ορφέα, τις μεταμορφώσεις του τοπίου και τα τοπικά έθιμα όπως των Αράπηδων και της Μπάμπως. Τα στοιχεία συνιστούν το ατμοσφαιρικό τοπίο μέσα στο οποίο αναπτύσσεται η σκηνική γλώσσα.  Μια γλώσσα εμπνευσμένη από την ουσία τους, αλλά ταυτόχρονα ελεύθερη να αφηγηθεί παλιές και νέες ιστορίες που θέλουν να γίνουν γιατρειά της τραυματισμένης σχέσης μας με τη γη. 

Με εργαλεία την κίνηση, τη χειρονομία, τον λόγο και την εικόνα, δύο ερμηνευτές και ένας χορός γυναικών υφαίνουν μια νέα σκηνική μυθολογία, όπου το ανθρώπινο συνυπάρχει με το μη ανθρώπινο. Τα ηχητικά τοπία του Νίκου Σωτηρέλη, βασισμένα σε ηχογραφήσεις πεδίου από το Παγγαίο, περιβάλλουν και συνυφαίνουν τη δράση. Το έργο, εμπνευσμένο από τη σκέψη της Rosi Braidotti παίρνει απόσταση από τον ανθρωποκεντρισμό και φαντάζεται έναν κόσμο ισότιμης συνύπαρξης ανθρώπων και μη ανθρώπινων όντων. Παράλληλα συνδέεται θεματικά με το σύμπαν του Χρόνη Μίσσιου, αντλώντας από τη σκέψη του για την αποξένωση από τη γη, τη δύναμη της συλλογικής μνήμης και την ανάγκη για επανασύνδεση με το φυσικό περιβάλλον. 

*Θερμές ευχαριστίες στην Ίριδα Νικολάου για την πολύτιμη βοήθειά της στη δραματουργία της παράστασης, στον Κωνσταντίνο Χαλδαίο για την σημαντική συνδρομή του στην δημιουργία του σκηνικού χώρου και των σκηνικών αντικειμένων και τέλος στον Gabriel Smeets για την οξυδερκή του ματιά στην δημιουργία του έργου.